Średniowieczna kultura Słowian prawosławnych, zamieszkujących Półwysep Bałkański (Serbów, Bułgarów), ale nade wszystko – Ruś, a także jej związki z cywilizacją bizantyńską i światem wschodniego chrześcijaństwa, pozostają w centrum jej zainteresowań naukowych nieprzerwanie od kilkunastu lat. Badania te mają też od zawsze charakter interdyscyplinarny, wynikający z podwójnego profilu jej wykształcenia – stara się w nich możliwie harmonijnie łączyć i równoważyć elementy warsztatu naukowego filologa-paleoslawisty i historyka-bizantynisty. W dotychczasowej pracy badawczej zajmowała się m.in. obrazem władczyń słowiańskich w piśmiennictwie średniowiecznym (np. księżnej kijowskiej Olgi), kulturą Nowogrodu Wielkiego, wschodniosłowiańską literaturą polemiczną i historiograficzną z XI–XVI w.
Jej dalsze plany rozwoju naukowego łączą się z marzeniem zdobycia dla Uniwersytetu Łódzkiego grantu European Research Council (najprawdopodobniej ERC Consolidator Grant).
Tytuł pracy
"Obraz mieszkańców Bliskiego Wschodu z epoki narodzin islamu w średniowiecznej literaturze kręgu bizantyńsko-słowiańskiego".
Na cykl będący podstawą nadania jej stopnia naukowego doktora habilitowanego złożyły się dwie monografie (jednoautorska i wieloautorska) oraz artykuły, które powstały w efekcie kierowanego przez nią projektu badawczego Narodowego Centrum Nauki OPUS, pt. Mahomet i narodziny islamu – stereotypy, wiedza i wyobrażenia w kręgu kultury bizantyńsko-ruskiej. W pracach tych ukazane zostały mechanizmy kształtowania się stereotypowego postrzegania „innego”, „obcego” w kulturze bizantyńsko-słowiańskiej na przestrzeni wieków. Jej badania zogniskowane były na zależnych od przekazów bizantyńskich tekstach cerkiewnosłowiańskich z XI–XVI w., spisanych na obszarze Słowiańszczyzny Wschodniej.
Motto
„Proś, a nie dają, to bierz sam”.
„Jeśli czegoś sam nie puścisz, nikt ci tego nie odbierze”.
